Хачу ляцець, але бяскрылы,
Іду, а ногі — хрусь ды трэсь.
Сагнуся — лопаюцца жылы,
Жонка пад бок, крычу: — Адлезь!
П’ю цераз сілу, ем бяззуба,
Забыўся пра начны загул.
Ці буду жыць, ці мо дам дуба —
То цвёрды, то дзіцячы «стул».
Усюды ные, муліць, коліць,
Стаміўся ад жыцця-брыды...
Вось гэтак мой сусед скуголіць,
Ён за мяне больш малады.
Прыкінуў я: — О Божа мілы!
Каб толькі не спазніцца! Каб!
Пакуль яшчэ крыху ёсць сілы,
Кульну гарэлкі і — да баб.