О горад!
Як вулкан, непрадказальны.
На небе сонца,
між дамамі цень.
Твой кожны кут —
у мітусні вакзальнай,
Твой кожны дзень —
нібы апошні дзень.
Выходзіш з дому,
а ці прыйдзеш зноўку?
Даеш у чэрствасць
з жорсткасцю нырца.
Падобны год жыцця
На стометроўку,
Гадзіна ў чэргах —
кáра без канца.
І нават ноч —
нярадасны гасцінец,
За вокнамі —
машын сірэны, крык.
Ідуць гады,
ты — гораду чужынец,
Не родны й ён,
хоць да яго прывык.
О горад!
Сябраваць з табой —
Прынука!
І хоць у вёсцы
ўсе мае тылы,
А разбярэшся —
вось якая штука,
І ў горадзе —
Жыцця майго вузлы.
Каб развязаць мне іх,
не хопіць часу,
Патрачу хоць
апошнія гады.
Перапляліся
Пуцявіны нашы
Ў адным напрамку,
пэўна, назаўжды.