Вунь колькі слоў —
чароды да край-свету,
А колькі думак!
Значна больш, чым слоў.
Каб ссябраваць Богаўнікальнасць гэту
О колькі б свет убачыць мог тамоў!
О словы!
Думкі!
Нібы зоркі ў небе!
Як сонечныя промні ў лёсе год.
Іх спалучэнне —
У духоўнай глебе
Ўзыходзіць, нібы сонечны усход.
Ўсім гэтым чалавек хоць і ўладарыць,
Ды, часам,—
Словы й думкі, як дакор.
Ён так бяздумна словамі нахмарыць,
Што ні тамоў,
Ні сонца і ні зор.