Дзякуй мудрасці Бога, што ёсць
Тое, жыць без чаго немагчыма,
З прыгажосцяў усіх прыгажосць,
Упрыгожанне свету — жанчына!
Неаднойчы мяняла мой лёс —
То да пекла вяла, то да раю,
Узнімала мяне да нябёс,
Апускала у бездань адчаю.
То стварала для сэрца вясну,
То ў душу насылала пакуты...
Што ж, я зведаў і крылам цану,
І адведаў чароўныя путы.
Разбурыў я ў мінулае мост,
Ёсць для гэтага ў сэрцы прычына:
Забываю з табой пра узрост,
Прыгажуня, каханка, жанчына.
У абдымках тваіх адтаю
І згараю, як ты і хацела.
Без астатку табе аддаю
І душу трапяткую, і цела.
Зноў у неба і бездань лячу
І шкадую, што шчасце — імгненне.
Потым з новаю сілай хачу
Хваляванняў, пакутаў, натхнення.
Прагна погляд твой цёплы лаўлю
І сустрэчы з табою шукаю.
Я каханнем цябе бласлаўлю!
І грахі твае ўсе — адпускаю!