Іду па парку са сваёй «мадамай»,
Насустрач — пары, кожны ж малады.
Як і ў мяне з мамзель, у іх таксама
Паволі прамінэ — туды, сюды.
Прывычна і зусім не дзіўна гэта,
Другое дзіўна — бы ў камічным сне:
З сустрэчнай пары кожная кабета,
Хоць свой «Рамэо» ёсць, аднак «Джульета»
Цішком вачмі страляе на мяне.
Ды каб я быў, напрыклад, вельмі кідкі,
Няхай сабе, як Апалон — і ўсё ж,
Вачмі стралянне — гэта ўчынак брыдкі,
Ў спіну нібыта кавалеру нож.
І я спыніў адну такую пару,
Узняўшы абурэнне на ўвесь рост,
І кавалеру раззлавана шпару:
— Прыцісні ты сваёй паненцы хвост!
І хоць яна з табóй насустрач крочыць,
Але ж не ты, браток, ёй у цане,
Яна употай касавурыць вочы,
Каб ты не бачыў толькі — на мяне.
Вучыся у маёй, такіх нямнога,
Яна не здрадзіць брыдкаю маной.
Яна вакол не бачыць анікога,
Калі ступае пад руку са мной.
— Ха-ха! — зарагатаў хлапец нясціпла,—
Ідзі па халадку ты прэч хутчэй!
Гэта твая, што да цябе прыліпла,
Ўвесь час з мяне не зводзіла вачэй.