Мне параіў знаўца вёскі:
— Як сусед табе тлумачу,
Лад жыцця вясковы — жорсткі,
Не купляй у вёсцы дачу.
Там дажджы і гразь на глебе,
Горш там п’ецца,
Горш там есца.
Зімой пойдзеш па патрэбе,
Адмарозіш адно месца.
Я скажу крыху іначай —
Там каровы, коні, дзюшы.
Толькі выйдзеш з сваёй дачы,
Будзеш у г...гнаі па вушы.—
— Што ж рабіць, суседзе-браце? —
Запытаў я без ахвоты
Мне сусед:
— Каб выйсці з хаты,
Купіш гумавыя боты.
Я у краму — круць каўбаскай,
Каб купіць абутак цэнны.
— Боты ёсць?
— Вось, калі ласка!
— Яны ж толькі да калена...
Я сябе й яе узрушыў,
Патлумачыўшы дзяўчыне:
— Боты трэба мне па вушы,
Ў вёсцы гной, каровы, свінні.
Ў прадаўшчыцы — вочы дыба,
Ад здзіўлення не міргаюць:
— А ці ёсць такія хіба?
Іх, такіх, не вырабляюць.
Я маланкай даўся з крамы
І бягом з яе, ў ахвоту,
У сваю кватэру прама,
Тут я пражыву без ботаў.