Пахавалі сабаку
Без жалобных прамоў.
Закапалі сабаку
Абы-як — і дамоў.
А сабака быў важны,
Пільны быў, малады,
Непадкупны, адважны,
Вартаўнік — хоць куды.
Не пускаў ён чужога
Ані ў хату, ні ў хлеў.
І ўсяго ў ім благога —
«Не саромеўся» — еў.
Што дадуць — не пакіне,
Можа нават не жваць.
Не дае гаспадыні
Думка век дажываць.
— Надакучыў, пачвара!
Чым карміць лайдака?
Замест дэрбы-аўчара
Завяду парсюка.
А сабака й маленькі
Будзе звягу тварыць,
Ды і з’есць ён паўжменькі,
Меней трэба варыць.
Гэта думка паўстала,
Як ля долу труна...
І аўчаркі не стала,
Даканала яна.
Наляцелі падзеі
(Ноччу спала шчаня),
І пакралі зладзеі,
І свіней, і каня,
І кароўку з курамі,
І запасы мукі.
І ляцелі праз браму
Ім услед скразнякі...