(жарт)
Сяджу, гарую сваё гора —
Аб чым пісаць?.. Сцяна. Туман.
Паэтаў развялося — мора,
Натворанага — акіян.
Узяць каханне — «тралі-валі»,
Няхай ядуць яго ваўкі.
Яго ж па костачках распялі
Браты-паэты за вякі.
Яго, як сцяг той для параду,
Наверх дасталі з-пад спадніц.
Яго і спераду, і ззаду
Апелі рыфмы да драбніц.
Пісаць ці не пісаць — дылема.
Дзе сутнасць творчасці? Дзе соль?
Хутчэй за ўсё, другая тэма
Пасля кахання — алкаголь.
Тут — свет фантазіі раздольны,
Абсяг бязмежны, не загон.
І вечнай тэмы алкагольнай
Б’е слоў фантан, як самагон.
Тут кожны з градусным імпэтам
У твор натхненне «заліваў».
І я на шумным фронце гэтым
Пабаляваў, паваяваў.
Тут правяць не анёлы — чэрці,
Таму і даў я задні ход.
Як творца, можна тут памярці,
Тут паліш кроў, паскудзіш рот.
А што ж рабіць? Куды падацца?
І дзе Пегаса не было?
Што засталося? Грошы, праца,
Зямля, вада, дабро і зло.
Пачуццяў бура, часу хвалі,
Таемства ночы, неба сінь...
Дый тут паэты здратавалі
Усё і ўся — куды ні кінь.
Не, не памерла спадзяванне,
Што крылы абжывуць спіну.
Вастру пяро — пачну з кахання,
І алкаголь не абміну.