Тэлефаную — ты маўчыш.
Тэлефануеш — я алёкну.
І слоў салодзенькіх кіш-міш
Пасыплецца, як промні ў вокны.
Ах, як прыемна ў гэты час
Піць недамовак асалоду.
І звязвае надзейна нас
Пачуццяў нашых бочка мёду.
Раптоўна ў гэту смакату,
Невыпадкова, выпадкова,
Ад нечых вуснаў, на ляту,
Трапляе дзёгцю адно слова.
Маўчыць твой рот, маўчыць мой рот,
І два мабільнікі без працы.
Каб не пачуццяў нашых мёд,
Адкуль бы дзёгаць мог узяцца?