Ў цяньку пад яблынькаю пасядзець прыемна,
Якую колісь пасадзіў дубцом.
Тут вольна дыхаецца, думаецца кемна
Ці кемліва, натхніўшыся вінцом.
Пяшчоціцца ля ног ласкава траўка,
Вунь пчолкі рупяцца з усіх бакоў.
Эх, каб яшчэ да пенсіі дабаўка,
Ды да жыцця накінуў Бог гадкоў.
Скок-скок, ля самых ног кульдычыць жабка
І на мяне увагі — поўны нуль.
Тут — цэлы свет, бацькоўская тут хатка,
Мы ўсе, хто быў, хто ёсць — усе адсюль.
Душой прыемна да жыцця туліцца —
Сядзелі тут мае бацькі ў цяні.
І тут, на гэтай, на святой зямліцы,
Дзяды ў жыццё пускалі карані.
Тут столькі адгуло, на гэтым месцы,
Тут так жахліва душыць цішыня,
Эх, каб маглі вы ля мяне тут сесці,
Дзяды, бацькі, браты — уся радня.
Мы б абняліся кроўна з усёй моцы,
Гулі б мы, як ніколі і ніхто...
Ці вытрымала б сэрца тых эмоцый?
І нават, калі не — было б за што.
Заўсёды ёсць імгненні, за якія
І не шкада жыцця, ўсяго, што ёсць.
Пранёс бы у душы і праз вякі я
Сустрэчу гэту, каб не быў тут госць...
Расчуліўся я і не без прычыны,
Заглыбіўся душой у даўніну.
Пайду у хатку і за ўсе ўспаміны,
За кожнага па келіху кульну.