Над Радзімай маёй — пад нябёсамі плач,
Адлятаюць у вырай птушыныя стаі...
Сум у сэрцы, як быццам я сам — уцякач,
Быццам родны свой дом пакідаю ў адчаі.
Не ляцець мне нікуды ад роднай зямлі,
Хоць халодная ноч і палоніць світанне.
Тут — свой вечны, адзіны прытулак знайшлі
I надзеі, і горкія расчараванні.