Прыйшлі ў жыццё другія людзі,
Больш новыя, чым я.
І што далей з табою будзе,
Паэзія мая?
Калі і прачытае хтосьці,
Ці зразумее ён,
Як мне жылося ў маладосці,
Праз новы лексікон.
Жыў я і ўсе тады у горы,
Ў вайну, пасля вайны.
Мы, з бульбы, ўшчэнт гнілой, шайморы
Пяклі у тым галодным моры,
Прасначныя бліны.
І зноў, у час не самы горшы,
За намі гора йшло —
Жыўём нас заядалі вошы,
Бо мыла не было.
Жылі ў цяжкі той час няблізкі,
Амаль што нашчака.
Зацірку елі з адной міскі,
Без тлушчы, малака.
Жылі ў зямлянцы, а не ў хаце,
Бо ўсё агнём пайшло.
Адзенне — лаціна на лаце,
Абутку не было.
Амаль раздзеты і разуты
Ў зімовы нават час.
І голад, голад, голад люты
Грыз днём і ноччу нас.
А я ж пішу, пішу аб гэтым,
Што памяць не міне.
Як зразумець сучасным дзецям
І моладзі мяне?
Ім цяжка зразумець, сучасным,
Што я ні закрані.
Што гэта за прыгон калгасны
За так, за працадні.
А пасля іх, сучасных, новых,
Больш новых час прышле.
Не зразумець ім час суровы,
Нам дадзены, але...
Хоць нам глядзеў у вочы хмурна
Зусім няпросты час,
Мы ладзілі жыцця падмурак,
Ў тым ліку, і для вас.