Сяргею Грахоўскаму прысвячаю
Хочацца сонечных фарбаў і мараў —
Гіну ў імгле.
Чыстых, празрыстых, блакітных абшараў
Прагну...
Але
Быццам у заўтра — замкнёныя дзверы —
Нішчу душу.
Чорныя думкі на чорнай паперы
У цемры пішу.
Мушу глядзець не на сонца — пад ногі —
Цемра-турма.
Зводзяць у чорную бездань дарогі —
Спасу няма.
Ці не адзін я ў пакутах блукаю?
Колькі тут нас?
Цені ці людзі навокал? Гукаю —
Ціха ў адказ.
*
Крылы — адвечная мара-патрэба,
Казачны ўзлет.
І чалавек углядаецца ў неба
Тысячы год.
Штучныя крылы — штучная воля,
Бразгат замкоў.
Штучная воля не разняволіць
Нас ад акоў.
Толькі яны разнявольваюць душы —
Крылы душы.
Ісціну гэтую век не задушыш —
Як ні душы.
Што ім нягоды, тым душам крылатым?!
Іх не зламаць!
He супыніць катавальням і кратам
І не стрымаць.
*
Хата. Калыска. Дзіця-немаўлятка.
Ноч настае...
— Спі, падрастай, залатое дзіцятка! —
Маці пяе.
Ранак настане, з калыскі ты ўстанеш!
Маці пяе.—
Вылеціш з хаты і ў небе расправіш
Крылы свае...
Дзіва! У хаце галеча, нястача,
Бед повен рот,
А калыханка над дзіцем не плача —
Славіць узлёт.
Ведае маці, што чуе крывінка
Песню ў цішы,
Што паратуюць ад неба з хусцінку
Крылы душы.
*
Хмурым, халодным, няветлівым ранкам
Шмат я хацеў:
Я адштурхнуўся ад той калыханкі —
І паляцеў.
Як я баяўся ляцець супраць ветру —
Горкі сюрпрыз...
Мала свядомасці — мала паветра —
Бразнуўся ўніз.
Цяжка плысці па паветраным моры,
Цяжка ляцець.
Крылам душы неабходна апора —
Мала хацець.
Што ўжо казаць пра мяне, пра малога?
Лёс даў урок...
Новым, нязведаным вабіць дарога —
Першы быў крок.
*
Сёння — пакутлівы груз за плячыма.
Дзе яго дзець?
Брыдка паўзці — не ляцець немагчыма —
Трэба ўзляцець!
Цяжка ляцець супраць ветру, адзначу,
Горш, чым калі.
Хворае, кволае, роднае бачу
Цела зямлі.
Крылы стамляюцца, цяжка ім несці
Гмахі-гады.
Сілы губляюцца, толькі б не сесці
Мне назаўжды.
Тут, на зямлі, зноў дратуюць падзеі
Існасць жыцця,
Топчуцца лёсы, законы, надзеі —
Бог нам суддзя.
*
Сонца знікае ці сам я знікаю?
Жудасны час.
Людзі ці цені навокал? Гукаю —
Чую адказ.
Малагалосны адказ і не гучны —
Многа глухіх,
Зрок нейкі сонны, сон нейкі штучны —
Крыўдна за іх.
Крыўдна! Развальваем родную хату —
Рабства ў цане.
Сёння ахвяра галосіць па кату —
Іншых кляне.
Хто ж адштурхнуўся ад той калыханкі,
Ветру на злосць?
Сэрцы нязломленых, душы-падранкі —
Ёсць яны! Ёсць!
1994