(жарт)
Паэта крытык закрануў за «зёбры»,
І між радкоў параіў ад душы:
— Як чалавек, ты, безумоўна, добры,
А як паэт... ты лепей не пішы...
Раз’юшыўся паэт, як бык у стойле,
Як скарпіён, сябе гатоў забіць.
Дый крытыку рыхтуе помсты колле.
А да мяне з пытаннем: — Што рабіць?
Параіў я: — Спыні ты трэск сарочы,
Збярыся з духам, вершаў стос вазьмі,
Да крытыка схадзі і — вочы ў вочы,
І там, дзе падкузьміў ён — разкузьмі
.
Ён ускіпеў: — Пра што ты тут гутарыш?!
Тады я змоўк, а ён далей злаваў:
— Ці ж ластаногі гусь свінні таварыш?
Ці ж кот сабаку сябрам называў?
І так ён распаліўся, небарака,
Што, пэўна, не адрозніць ноч ад дня,
І хто тут будзе кот, і хто сабака,
Хто ластаногі гусь, а хто свіння?
Не ведаю, дзе той паэт упарты,
Ці творыць, ці працягвае злаваць...
І крытык, і паэзія — не жарты,
Асцерагайся з імі жартаваць.