Свае грахі я памятаю ясна,
Учынкі ўсе мае, гады і дні.
Я каяўся і ў мінулым, і ў сучасным,
Ды пакаянне Бог стварыў напрасна,
Бо пакаянне — вораг дабрыні.
Чаму так чалавек грашыць без меры?
Таму ён носьбіт брудных спраў і слоў,
Што пакаянне адчыняе дзверы
Для новых, незамоленых грахоў.
Грахі — як эпідэмія, заразнасць,
Каб справіцца нам з гэтаю брыдой,
За грэх — і пакаянне, і адказнасць
Павінна быць, хаця б перад сабой.