Жыццё пражыў,
як розум вёў мяне,
Як ускладнялі шлях
мае пачуцці.
Спакусы віравалі
ў кожным дне,
Ўцякалі ўдачы
кропелькамі ртуці.
Юнацтва —
Безпрасветнае было,
Пакой без вокнаў —
дзе ўваход, дзе выхад?
І ўсё ж надзеі
кволае святло
Мне дазваляла
і ў бязвыйсці дыхаць.
Я марыў,
Марыў,
Марыў — аб усім,
На мары
Не ўплывалі забароны.
Жыццё — дзяўбло,
я ж захапляўся ім,
Быў неўзаемна
у яго ўлюбёны.
Надзея й вера,
і любоў мая
Да ўсіх —
мяне ў юнацтве ўратавалі.
Ў жыцці складаным
не згубіўся я,
Мяне не паглынулі
й лёсу хвалі.
І праўду кажуць —
грош таму цана
Хто не жыве
з жыццём адзінакроўна.
Я за любоў
адораны спаўна
Жыццём —
Надзённым хлебам
І духоўна.