Я Богу скардзіўся: — Душа пакутуе,
У сэрцы боль тугі, жыццё не мёд.
О, неба сіняе, ці буду ўчуты я?
І адказаў мне Бог на схіле год:
— Нагода скардзіцца ў цябе істотная,
Ты слову важкаму павер майму —
Мой сын, узрадуйся, з жыцця гаркотнага
Ва ўлонне райскае цябе прыму.
Не будзеш ведаць ты ні нечай зайздрасці,
Ні працы цяжкае й тугі без меж,
Ні вершаў-неслухаў, ні беднай старасці,
Адно спазнаеш ты — спі, пі і еш.
Пакуль не ведаю, ці Бог пачуў, ці не,
Як на ўвесь свет зароў я ў неба сінь:
— Прашу, пакінь, Гасподзь, усе пакуты мне
І на зямлі мяне між іх пакінь!