Сярод беразнякоў
і хмызнякоў,
Калі бязлісты лес вакол —
зімою,
Лася абклалі з чатырох бакоў
Сабакі й паляўнічыя пры зброі.
Ён быў тут не адзін,
ды неўпрыкмет
Паспела з пасткі
праслізнуць ласіха.
А ён пятляў адчайна,
блытаў след
Шукаў ратунак,
каб пазбегчы ліха.
Ён адчуваў аблогу смерці тут,
І брэх сабачы насядаў зласліва.
А лес яго знаёмы —
кожны кут
Варожа выглядаў і палахліва.
Нарэшце ён рвануўся напралом,
Насустрач смерці,
паляўнічым ўцехам,
Ды стрэл ударыў,
нібы ў небе гром,
Па лесе пакаціўся
чорным рэхам.
І штосьці каля сэрца запякло,
І ногі звялі
пад нябачным грузам.
Яны, нібы зламанае крыло,
Крывавы снег
уздыблівалі юзам.
Той стрэл,
як кропка на яго вяку —
І дзень патух,
і стала ціха-ціха...
І доўга, ад трагедыі ў баку,
Яго чакала верная ласіха.