Прысвячаю Кастусю
Галоўнае — момант злавіць у жыцці.
Кастусь і злавіў яго: жонка ў адлучцы —
Паехала ў госці. Ну як не прыйсці
Сябрам на вячэру, «даць дыхту» палучцы?
Кульнулі, глынулі «да самых краёў»,
Вядома ж — за чаркай няма гультаёў.
Як толькі «злінялі» дахаты сябры
І п’яны дурман агарнуў усе члены
Зваліўся Кастусь жыватом дагары
І даў храпака, аж затрэсліся сцены.
А ноччу ўсхапіўся, трасець усяго:
Прыснілася, быццам абкралі яго.
«А што, калі возьме і спраўдзіцца сон?
Каму не вядомыя злодзеяў штучкі?»
І грошы ў газету закручвае ён,
І ў комін над юшкай хавае палучку.
— Цяпер мне любыя зладзюгі — луска! —
І з новаю сілай задаў храпака.
Вярнулася раніцай жонка дамоў:
— Ты што тут разлёгся, як ёлупень нейкі? —
Грызець Кастуся без уступных прамоў:
— Выкладвай палучку — усю, да капейкі!
Кастусь у кішэні, у шафу — нідзе!
Укралі? Згубіў? Быць, напэўна, бядзе!
— Ну што ты надзьмуўся, маўчыш, як баран?
З кім піў? — насядае на Косціка жонка.
— Учора Іван быў, Міхалка, Дзям’ян
І, ліха яе забяры — самагонка.
Ускочыла жонка: — На гэтых вось трох
Падам у міліцыю сёння ж, дальбог!
...Пакуль участковы часаў сваю скронь,
Вёў допыт Івана, Дзям’яна, Міхалкі,
Распальваў Кастусь дома ў печы агонь,
І ўспыхнулі дровы ад першай запалкі.
А дым не праз комін пайшоў, як заўжды,
А ў хату вярнуўся — во стварэнне бяды!
Адкрытая юшка, а цягі няма...
Падскочыла жонка: — Во гора! Во смутак!
Не стой тут, як пень! Дай праверу сама! —
Да юшкі рукой — і... выцягвае скрутак.
Кастусь аж прысеў — валасы ледзь не рваў,
Успомніў, як грошыкі ў комін схаваў.
— Дык гэта ж я ў комін працоўны рубель
Па п’янцы схаваў ад зладзюгаў учора...
А жонка яму — у каршэль, у каршэль:
— Бяжы, вызваляй сабутэльнікаў, гора!..
Адкрыў участковы збянтэжана рот:
— Чагосьці і мой барахліць дымаход...