Да сонца звярнулася ноч:
— Хутчэй саступі мне дарогу,
Я — маці для зорачак-воч,
І месяц мне сын, дзякуй Богу.
Яны аздабляюць мой свет,
Без іх чарната, а не неба.
А промні — ці ж гэта сакрэт? —
І месяцу й зоркам не трэба.
— У тым памылковасць твая,—
Адказвала сонейка ночы,—
І месяц бы згас, каб не я,
Не ззялі б і зорачак вочы.