На нас цішыня пазірала
спакойна і мірна
І я пазяхнуў, пацягнуўся
салодка, як кот.
А думкі твае ўсё гучалі
настолькі настырна,
Што я не стрымаўся і ўсклікнуў:
— Заткні ты свой рот!
Далей мы сядзелі — плячо да пляча,
калена ў калена,
І нам сарамліва падміргваў
агеньчык свячы.
А думкі твае ўсё гучалі
«пра гэта» нязменна,
Я зноў не стрымаўся
і ціха сказаў: — Памаўчы!
За гэтую ноч павалтузілі нас
хваляванні багата,
Вунь ранак ужо пазірае
у вокны з двара.
Калі ж твае думкі крычаць пачалі
на ўсю хату,
Я здаўся ў палон тваім думкам
і мовіў: — Пара!