Свет, поўны казачных падзей,
Надзей і мараў каляровых,
Свет, поўны родных мне людзей,
Свет, што ні дзень, пачуццяў новых.
Свет, уздымаўшы на крыло
Душу сваім святлом няспынным.
Жыцця пачатак...
Так было...
А сёння? Свет здаецца клінам.
Жыцця пачатак...
Так было...
Канца пачатак — гэта сёння.
Адно зламалася вясло,
Мой човен — лёс паціху тоне.
Усё было.
Усё міне.
Я не апошні і не першы.
Як паратунак для мяне —
Свет, што ствараю я у вершах.
Ён зразумелы!
Блізкі!
Мой!
Ён для мяне, як човен Ноеў.
Я прыхінаюся душой
Да мной жа створаных герояў.
Ствараю свет з уласных слоў,
З задумкі незвычайнай самай.
У ім магу абняць братоў,
З сястрой сустрэцца, з татам, мамай.
Ён — абярэг мой, не сакрэт,
Алтар душы адзінакроўны.
І гэты «паралельны свет»,
Цяпер за ўсё і ўся —
Галоўны.