— Вунь Бог ідзе! І што ты мне параіш? —
Спытаўся сябар.— Ты ж аўтарытэт!
— Ідзі й скажы: — Ты мала нас караеш,
Мы грэшнікі, якіх не бачыў свет.
— А, можа, папрасіць бы ў яго штосьці?
Як кажуць, сігануць у ногі лбом?
Я ўсміхнуўся: — Папрасі, каб госці
Штодня сядзелі за тваім сталом.
— Ўсё гэта дробязь! Што бы наўздагонку
Яшчэ агучыць? Хутка Бог міне!
— Прасі ты ў Бога маладую жонку,
Твая ў гадах — такія не ў цане.
Пакуль я сябра, дзеля лепшай долі,
То за мазгі цягнуў, то за язык,
Бог міма нас цішком прайшоў паволі,
Стаў аддаляцца і ў паветры знік.
І сталі з сябрам зноў жыццё мы ладзіць
Без Боскай ласкі, толькі я знямог:
Што ні раблю — ўсё бокам мне вылазіць,
Нібыта кару насылае Бог.
Ў дадатак да ўсяго, трайную плату
Пачаў плаціць я за свае грахі —
Аднекуль чорт гасцей нагнаў у хату,
Штодзённа — ад палогі да страхі.
Ўсё «падмялі», да крошачкі паелі —
Пажэрлі, як галодныя ваўкі.
Ні месца за сталом мне, ні ў пасцелі,
Туляюся, нібы прымак які.
І як цяпер мне не прыпомніць Бога?
Бяда заўжды прыходзіць за бядой —
Нядаўна жонка збегла да другога,
А я, дурны, жаніўся з маладой.
За ёй у хату звяга завітала,
За ёй у гаспадарку — заняпад.
Яна маё багацце праматала,
А мне, з майго кутка — нагой пад зад.
Вось і нашу ў сваім я сэрцы стому,
Запознена паразумнець паспеў.
Ёсць ісціна — жадай таго другому,
Чаго сабе б ты пажадаць хацеў.