Чорны гумар
Іду між помнікавых, шчыльных
Радоў — тут могілкі і Бог.
І раптам бачу надмагільны,
Чытаю — дзіўны маналог:
«Бывай, непрадказальны, тлумны
Свет, і пакутаў, і забаў!
Тут, на тым свеце, мне не сумна,—
Адмітусіўся, адтрываў.
Ляжым мы ў позах нерухомых,
Пакой нарэшце набылі.
Тут сваякоў, сяброў, знаёмых
Намнога больш, чым на зямлі.
Няма тут збрыдлых і нязграбных
На вальнадумстве ланцугоў.
Няма чыноўнікаў нахабных
І кіраўніцтва без мазгоў.
Зямля — на цішу не скупая,
Збаўленне ад грахоў дае.
Адно — гарэлкі не хапае
І гэта тут настрой псуе.
Бывайце, людзі, дрэвы, жыўнасць!
Адно мы — нас я не дзялю.
Жыццё надзеі і нязбыўнасць,
Мы ўсе з зямлі — і ўсе ў зямлю...»
Здзівіўся я, ці ж прыжыццёва
Такое пішуць? Не і не!
Завецца памінальным слова
Тады, калі жыццё міне.
Я разгубіўся. Думкай крочу
У небывальшчыну, у сон:
«Няўжо нябожчык вылез ноччу
І напісаў ўсё гэта ён?..»
Я выцер лоб узмоклы, мыльны —
Дзе ён, адказ? У чым сакрэт?
Няўжо ёсць ўсё-ткі замагільны,
Пакуль што невядомы свет?
Махнуў рукой я — лёс на схіле,
Усё прая́сніцца у пару.
Ёсць ці няма жыцця ў магіле —
Даведаюся, як памру.