Ідзе з былога
штось да заняпаду,
Мінула нейкіх
сорак год — і шок.
Мы страцілі цікавую «пасаду»,
З такой ласкавай назвай —
Пастушок.
«Збядненне душ...»
Няўдалы загаловак
Для летапісных
з’едлівых радкоў.
Не стала ў вёсках
у людзей каровак,
За імі след —
не стала пастушкоў.
На той пасадзе
быў я шматгадова,
Успомню гэны цуд —
і ў горле ком.
І не таму,
што кожная карова
Адорвала нас
шчодра малаком.
Таму што
кожны Божы дзень ад ранку,
Героі кніжак
там былі са мной,
Я слухаць мог
прыроды калыханку,
Я размаўляў
з птушынай гаманой.
Свайму жыццю
удзячны назаўсёды
За гэты цуд,
што падарыў мне лёс.
Я на далонях
матухны-прыроды
Шмат спасцігаў,
выхоўваўся і рос.