Як хутка набірае час разбег,
Узростам нас бязлітасна палоніць.
Як позна разумнее чалавек —
Памылак назбірае, дроў наломіць.
I вось ужо — наперадзе зіма,
I крылы абнасіліся ў падкрылкі.
Хоць розум ёсць, а сіл ужо няма
Павыпраўляць мінулыя памылкі.
I крыўдай перакошваецца рот
За лепшы час, патрачаны бязбожна.
I з п’едэстала пасівелых год
У маладосць глядзіш бездапаможна.
Юнак, юнак! Балюча за цябе!
Ты — парастак, а думаеш — асілак...
Зноў маладосць у той жа бок грабе,
Як грэблі мы — да берага памылак.