Леў у сваіх ўладаннях заблудзіўся
(Бывае, блудзяць і звяроў цары)
І апынуўся ў нашым гушчары,
Аж з Афрыкі да нас перасяліўся.
Ў чужых лясах блудзіць —
Цяжкая праца.
Леў думае:
«Ў які б мне бок падацца?»
Хвастом бакі высцёбвае нервова.
Насустрач Заяц — скок, аслупянеў.
— Паслухай, дружа,— запытаўся Леў,—
Дзе Афрыка?
Ў якім баку?
І дзе я?
Будзь добры — на цябе мая надзея.
Мяне не бойся — паміж намі мір,
Ты хто, вушасцік будзеш?
— Павадыр.
У Зайца хвост не ёкнуў ад маны,
Але і доля праўды тут была,
Бо ён Ваўку прыслужваў
З гэтае вясны —
І сапраўды, бывала, іншым шкодзіў
І іх да логава Ваўка прыводзіў,
Воўк не сусоліў з імі тары-бары,
А еў свае ахвяры.
— Ты павадыр! — І Леў аж засвяціўся,—
З табой сустрэча, як гара з плячэй,
Вядзі мяне у Афрыку хутчэй!
І Заяц Льва да логава прывёў
Без лішніх слоў...
У логаве Ваўка,
Праз нейкі дзень ці два,
Над ложкам на сцяне вісела скура Льва.
І Воўк знаёмым самахвальна «заліваў»,
Як Льва у Афрыцы запаляваў.
_______
Мы, часам, блудзім у жыцці,
Ды зразумець пара,
Што выхад правільны знайсці
Лепш без павадыра.