Янка рана, у нядзелю,
Стогне і галосіць —
Моліць жонку Даміцэлю,
Пахмяліцца просіць.
— Даміцэлька! Любка! Мілка!
Капні хоць з піпеткі!
— Дзе набраўся, нібы сцілка?
Мабыць, у суседкі?
— Што ты? Бубачка мая ты!
Быў я у Яўхіма.
— Ты на чым прыпоўз да хаты?
На брывах, магчыма?
— Ой, гараць жывот і грудзі,
Пырсні у кілішак.
— Скулу ў бок! Жыві, як людзі,
Што не паляць кішак.
— Даміцэлька! Гасне сіла,
Клічу Бога ў сведкі...
Раптам праз парог ступіла
У пакой суседка.
— Я ж ішла пазычыць солі,
Ды праз дзверы чую,
Як твой Яначка скуголіць —
Бедненькі, труднуе.
Даміцэля аж прысела:
«Вось куды ты цэліш!
Ах ты, чортавае цела —
Надта ж мякка сцелеш».
— Яначка! Баліць галоўка? —
Лашчыць Даміцэля.—
На вось, выпі стограмоўку!
Не ўставай з пасцелі!
Калі хочаш — выпі болей,
На здароўе глыкай!
А табе — у вочы б солі:
Ходзіш тут, пазыка...