Спявае ў полі пастушок,
Паціху сыпе дождж асенні.
На галаве башлык-мяшок,
Акрайчык хлеба у кішэні.
Навіслі хмары, нібы цень,
Імжыць — хлапчук прамок да пятак,
Наперадзе — цалюткі дзень —
Дождж, пастушок, каровак стататак.
І хоць імжыць, і хоць ліе,
І холад апрыходваў цела,
Уголас пастушок пяе —
Душа яго не замакрэла.
Нібыта сонейка над ім
І шаты неба сінім шоўкам.
І даспадобы спевы ўсім —
Дажджу, і полю, і кароўкам.
І раптам цуд — як Божы дар!
Адпоўз вільготны цень ад поля,
Зірнула сонейка з-за хмар
На пяюна, на наваколле.