Аб нечым марыць
ціхі дзень застылы,
Ўдыхае з асалодай
летні пах.
Шырока разгарнула
неба крылы,
Ажно за далягляды іх размах.
Клён, нібы падарожнік
Адзінокі
Стамлёна голле
апусціў уніз.
А вунь і хмара
раздзімае шчокі
Для ўсіх рыхтуе, пэўна,
свой сюрпрыз.
А неба край
дарогу саступае,
Пускае хмару
пад сваё крыло,
Бо дожджыка
Якраз і не хапае,
Каб страпянулася усё
І ажыло.