Перакананы я ў сваіх перакананнях,
І думаў, што яны — маё другое «я».
Ды не! Перакананні маюць скрыжаванні,
І не канон яны, а стужка ручая.
Аналізую лёс — мазгі магу знявечыць,
Дзе выйсце з тупіка — адгадваю праз раз.
Унутранае «я» мне стала супярэчыць,
І можна разгубіцца — хто галоўны з нас?
Не вер — сто раз правер! — бытуе зараканне,—
У цэнтры бліцпадзей, рашы — не насмяшы!
А лжэперакананні — наша пакакранне:
І часу не вярнуць, і плямы на душы.
О, як няпроста нам за ісцінай угнацца!..
Сярод сляпых душой, сярод душой глухіх,
Самому — так-не так — лягчэй пераканацца,
Затое, шмат цяжэй пераканаць другіх.
Даказваў многім: — Я — адной крыві з Пегасам,
Я пераконваў тых, хто не чытаў мяне.
Складаны лёс прывёў мяне ў мастацтва з часам —
Перакананне гэта многіх не кране.
Сябе я пераконваў, што злавіў удачу,
Я пераконваў сонца — прападзе смуга!
Цяпер хачу рашыць апошнюю задачу:
Як смерць пераканаць, што не мая чарга?