— Што так мала п’еш ты сёння? —
Запыталіся ў Івана.
— Хай ідзе яно ўсё тонню! —
Той махнуў усхвалявана.
І працягваў слёзна хліпаць:
— Жонка раптам захварэла.
Як у рану соль не сыпаць,
Калі ўсё нутро згарэла?
— Вось дык жах! — сябры жартуюць.—
Сходзіш сёння да дзяўчыны!
Жонка з хаты — дык святкуюць
Незалежныя мужчыны!
Ты скажы, Іван, талкова,
Што за хворасць? Як названне?
— Хлопцы! Трэба тэрмінова
Кроў ёй для пералівання.
Нешта доктар там гародзіць
Пра яе хваробу гэну,
А спусціць ёй не пашкодзіць
Кроў звяглівую — на змену.
— Ну, Іван! Знайшоў пытанне!
Колькі здаць — вядро ці бочку?
Заўтра атрымаеш зрання
Нашу кроў — рыхтуй замочку!
— Што вы, хлопцы! Што вы, братцы! —
Закрычаў Іван міжволі.—
Наша кроў, калі прызнацца,
Аж кіпіць ад алкаголю.
— Ну і што?! — сябры сурова.—
Палім мы не кроў — вантробы,
Ды і кроў адначасова
Ачышчаем ад хваробы!
— Не, сябры!
— Маўчы, Іванка,
Бо па п’янцы «перахрысцім»!
Лепш кульні за жонку шклянку,
Мы таксама кроў ачысцім.
* * *
Кроў здавалі — колькі лезла,
Што казаць — не шкадавалі,
Толькі б хворасць тая счэзла —
Жонку сябра ратавалі.
Сам прафесар знакаміты
Хворай кроў у вену ўводзіў.
І шаптаў сястры сярдзіта:
— Хто гарэлкай насмуродзіў?!
Раптам хворая, што спала
Ды ляжала беспрытомна,
Галасіста заспявала:
— Ой, нап’юся ночкай цёмнай...
Ад такога вось лячэння
Здрыганулася палата,
А прафесар ад здзіўлення
Ледзь не выскачыў з халата.