...Бо на свеце ўсё нявечна,
І зямля свой твар мяняе.
Я. Колас
Як мяняе ўсё наўкола
Час бязлітасна, няспынна.
Толькі бусел «круціць кола»
У паветры сумнаплынна.
Там, уверсе — сінь, аблокі,
Над бусловым «выкрунтасам» —
Свет бязмежны і высокі,
Незалежны, паза часам.
А зямля...
Яе люляе
Час, ды не заўжды спрыяльна —
Наваколле выглядае
Засмучальна, развітальна.
Далягляд «злысеў», прывянуў —
Ні ратунку, ані спасу...
На сябе я ў люстра глянуў:
О, і я — ахвяра часу!