Зазімак не зіма,
але ж ужо й не восень —
Няўтульная мяжа
між «будзе» і «было».
Хоць сем адмерай раз,
няхай сабе, і восем,
А не дазволіць час
падняцца на крыло.
І ўсё такі я мар
не ведаю бяскрылых,
Хаця на іх і гіры —
няўмольныя гады.
З няўтульнае мяжы
мы узляцець не ў сілах,
Ды і куды ляцець?
Вядома нам — куды.
І ўсё-ткі чалавек
ў апошнюю гадзіну,
Прад вечнасцю душой
не прыпадае ніц.
Бо нават журавель
Перад сваёй канчынай,
Як выклік, смерці шле
свой пераможны кліч.