«Пражыць — не поле перайсці...» —
Ва ўсе часы адно чуваць.
На жаль, праз многае ў жыцці
Даводзіцца пераступаць.
Прасцей набраць у рот вады,
Чым дурня дурнем велічаць.
Самі не лезуць жалуды
У рот свінні — бо праз гады,
З чаго дубам жыццё пачаць.
Падставіць лёгка галаву
Пад меч, сказаўшы толькі «а».
Другі ўсміхнецца — я жыву
І пасля «я» — ёсць галава.
Каб на сябе не клікаць — Фас!
Ату яго! — з усіх бакоў.
Даводзіцца ўкладаць не раз
Сапраўдны сэнс паміж радкоў.
Даводзіцца бруд кпінаў піць,
Дзень страціць — выратаваць год,
Праз меншае пераступіць,
Каб большаму ў жыццё даць ход.