Днём непакоіць,
будзіць сярод ночы,
Ці звон на веча,
ці жалобны звон.
Адразу ж бачу,
ледзь заплюшчу вочы,
З жыцця пайшоўшых,
цэлы пантэон.
Абклаў душу
сум успамінаў шчыльны
Трагедый, горкіх страт
дзевяты вал.
Не ў радасць нават
тэлефон мабільны,
Яго нервовы,
нежывы сігнал.
Сучаснасць нас
не гладзіць па галоўцы,
Сабе мы можам
толькі спачуваць,
Мабільнік —
нецікавы суразмоўца,
Ды і каму мне тэлефанаваць?
А вось было!..
Без вестачкі — ні кроку,
Яны для душ —
надзейныя масты,
Прыходзілі —
і зблізку, і здалёку,
Хвалюючыя,
Важныя лісты.
Канверт адкрыеш —
і глытаеш словы,
Якія, як нішто,
збліжалі нас.
Чытаеш,
Перачытваеш нанова —
І — хуценька за стол,
пісаць адказ.
О колькі ў гэтых
пісьмах таямніцы
Схавана,
Асабліва між радкоў.
Чытаеш —
І не можаш надзівіцца
З такіх звычайных
і чароўных слоў.
Паслаць бы мне пісьмо
камусьці сёння...
Але каму?
Не прагучыць адказ,
Бо часу ненажэрнага
Бяздонне
Глынула родных,
разлучыла нас.
*
Не праўда!
Час нам душы не ўрачуе.
Паверце
Жыццявопыту майму.
А што, калі пісьмо сваё
пашлю я
Ў мінулае?
Там ёсць чытаць каму.
Мінулага так шмат...
У ім я.
Дзе я?
Там столькі лёсаў,
Год,
Падзей
І дат.
З каго пачаць?
З чаго?
З якой падзеі?
Застыў я, азірнуўшыся назад.
Я з мамаю
дзялюся успамінам:
Я быў табе апорай,
бачыць Бог,
Любіў цябе я,
Неблагім быў сынам,
І ўсё-ткі горшым быў,
чым быць я мог.
Я значна б мог
табе аблегчыць працу,
І шмат дапамагаў
ў свае гады.
Ды больш любіў
з ружжом штодня цягацца
І лынды біў
ў вольны час тады.
Я да цябе
хачу звярнуцца, тата,
Хістаўся ты ад працы
й розных спраў.
Я быў блазнюк,
не памагаў я надта,
І ўсё ж касіў з табой,
сяк-так араў.
І для зімы мы
гатавалі дровы,
Калолі
І смалілі парсючка.
Таму твае
не дакаралі словы
Ніколі
Твайго сына-блазнюка.
Даруйце мне,
у чым я вінаваты,
Я ўсё, што з вамі звязана,
Збярог...
Я штось рабіў тады
для мамы й таты,
Наколькі сіл і розуму
даў Бог.
*
Сяджу цяпер
над іншымі лістамі,
Пішу для тых,
хто мне вярэдзіць сны.
Не абміну ў пісьме
сястру з братамі,
Як і бацькі,
мне родныя яны.
Што вам сказаць?
Ні вы, ні я — ніводзін
Жыць не маглі
адно без аднаго.
Мы звязаны
Адной крывёй з народзін,
Мы — свет адзін,
мы — кропелькі яго.
Вы ўсе ў мінулым
назаўжды патоплі,
І дзякуючы,
Што й не я у ім,
Цяпер ўва мне,
ў апошняй нашай кроплі,
Праз успамін
ўваскроснуць можна ўсім.
Дык будзем жа цяпер,
як колісь, разам,
Бацькі, браты, сястра —
усе ўва мне!
Такога ўжо не будзе
іншым разам,
Калі й мяне
мінулае глыне.
Збіраліся мы шумна,
ўсім на зайздрасць —
І працаваць мы,
й спяваць маглі.
Паўторым
нашу колішнюю радасць,
Яе так не хапае
На Зямлі.
Пішу пісьмо,
пішу другое, трэцце,
І так карціць пісаць
пяру майму,
Ў мінулае,
якое на тым свеце,
Пісаць мне трэба
вельмі шмат каму.
І сваякам, й сябрам,
знаёмым людзям,
Усім, з кім быў
«знамо і незнамо».
Мы хутка,
Вельмі хутка разам будзем...
Хто мне прышле
ў мінулае пісьмо?