Жанчыны — штосьці лішняе на свеце,
З жыцця бы ўзяць
і вымесці іх вон.
Адзінае — што ад жанчыны дзеці,
А болей што?
Абман і пустазвон.
Мяне жанчыны
ласкамі сваімі
Не ўзрушаць,
Не запаляць ні за што
І мне чамусьці нецікава з імі,
Хаця вакол мяне іх будзе сто.
Я ад сябе
ганю іх без затрымкі,
Ім не сагрэцца
ля агню майго.
Навыдумлялі нейкія абдымкі
Ды пацалункі —
Што тут да чаго?
Жыву і без жанчыны я імпэтна,
Жыццё з жанчынай —
воцат, а не мёд.
Пра гэта ўсё пішу аўтарытэтна,
Бо мне ўжо хутка
восемдзесят год.