Хворай бярозка сябе адчувае:
— Што ж салавейка на мне не спявае?
Ветрык, скажы, дзе цяпер салавейка,
Дзе наш чароўны свісточак-жалейка?
Ён і будзіў — яшчэ сонейка спала,
Песня яго і дабранач люляла.
Што ж ён не лашчыць, не радуе спевам?
Вецер са стогнам узняўся над дрэвам:
— Нас салавейка надоўга пакінуў,
Тут радыяцыя — ён і загінуў...
Плача бярозка, пытае нясмела:
Што ж гэта робіцца — незразумела.
Дзень пашарэў — неадрозніць ад ночы,
Смех захлынуўся хлапеча-дзявочы.
Дзе той хлапчук, сінявокі, бялёсы —
Што ж не ідзе расплятаць мае косы?
Выдыхнуў вецер: — Нядоля настала,
Гора людзей з сваіх гнёздаў сагнала.
Тут вось, дзе «зона» ляжыць нежывая,
Вельмі няхутка зямля заспявае...
Вецер далей паляцеў неахвотна,
Толькі бярозка стаяла самотна.
Косы заблытаны, звяла прычоска,
Плечы сутуляцца — плача бярозка.