Не плоть, а дух растлился в наши дни...
Ф. Тютчев (1851 г.)
О, дух ваш быў, як кажуць, на кані,
Ў прамым і пераносным сэнсе слова.
А вы бы зазірнулі ў нашы дні,
У вас, напэўна, аднялася б мова.
Здавалася б, гадоў імклівых рух —
У будучыню, да вяршынь духоўных.
Ды штосьці адстае ад часу дух
Й ад плоці адстае — яна ў галоўных.
Ліецца ў нашы душы плынь бяды —
Інфармацыйны бруд з усяго свету.
На шчасце, вы не ведалі тады
Ні тэлевірусаў, ні інтэрнэту.
Бульш мудрым стаў сучасны чалавек,
У навуковы свет рвануў з запечча.
Але чамусьці наш вучоны век
Больш жорсткі, нават за сярэднявечча.
На жаль, дабро ад зла не прапалоць,
Як бураю не сцішыць завіруху.
Дык вось чаму, дзе плоць знішчае плоць
Й ліецца кроў — не будзе месца духу.
Вы — там, мы — тут. Нас падзяляе час —
Стагоддзе з гакам, ледзь акіне вока.
І шмат у чым далёка вам да нас,
Але у многім нам да вас далёка.