Бывае так —
ні смеху і ні слёз,
Адны пустыя лёсу абяцанні.
Я да яе свае надзеі вёз,
А ад яе — свае расчараванні.
Расчараванні, што патраціў час,
Удзячнасць, што з душы дакуку скінуў.
А ўвогуле, што можа звязваць нас?
Нічога, апроч кволых успамінаў.
Загадка душ — трынож ці не трынож,
Віруе, нібы вецер
Ў полі чыстым...
А ўбачыцца нам трэба было ўсё ж,
Хаця б таму, што мы антаганісты.
Што там, пачуўшы «так»,
скажу я «не»,
Пачуўшы «не», яе не падтрымаю.
А гэта забаўляе і мяне,
Ды і яна такі расклад прымае.
Адказваў я падкусам на падкус,
Таму ні ў чым мы не прыйшлі да згоды.
Усім вядома — мінус, як і плюс,
Прыцягваюцца, хоць і антыподы.
Напэўна ў гэтым тоіцца адказ
На ўсе пытанні будзе ён адзіны.
Настолькі розных, што яднае нас?
Хутчэй за ўсё, не толькі успаміны.
У розных нас,
адзін агульны груз,
Пытанне без адказу — назаўсёды:
А хто з нас будзе мінус?
А хто плюс?
Упэўнены — і тут не будзе згоды.
Яшчэ між намі — і не першы год
Пытання груз,
І зноў адзін агульны:
Чаму мы разам — як агонь і лёд,
А жыць адно без аднаго —
Няўтульна?