Плынь усіх вякоў — сляпая,
Не заўжды празрыстая.
Шмат карыснага змывае,
Штось да каранёў сцірае,
Штосьці пераліствае.
Плыні той надоўга хопіць,
Й нас яна імчыць, нясе.
Ўсё і ўсіх яна падхопіць
І глытае пакрысе.
Намі свет вялікі повен,
Глядзь — а многіх не відно.
Кожны з нас — дзіравы човен.
Час прыйшоў — ідзем на дно.
Эх ты, шторм дзевяцібальны,
Эх ты, надыход зімы!
Мара — круг наш ратавальны,
Ратаванне наша — мы.