Я ні малым і ні старым
Не труціў сваё жы́цце —
Ніколі не зайздросціў тым,
Хто ў бронзе ці граніце.
Здаецца, што для іх, як здзек,
Стаяць «з вадой у роце».
Стаяць вось так вось з веку ў век
У бронзавай самоце.
І побач я іду калі,
Іх заклікаю ў голас:
— Хадзем па роднай вам зямлі,
Купала, Пушкін, Колас...
Каб быў, напрыклад, помнік мой,
Я б з п’едэстала рушыў —
Мой помнік у душы маёй
Сямейны — дзевяць душаў.
Душа — ні камень, ні метал,
Яна мацней, без зносу.
У ёй для ўсіх нас п’едэстал
З уласных нашых лёсаў.