Прашу цябе, сэрца маё, не балі,
Я крыж свой нясу — абавязак мой сынаў,
Бо тут, на Карпілаўскай маці-зямлі,
Дзе колісь прыстойныя людзі жылі,
Адзін застаюся сярод успамінаў.
Змяніліся нават палі і лясы...
Дзе блізкія? Родныя? Клічуць і клічуць.
Мне спаць не даюць галасы, галасы
Пайшоўшых з жыцця — галасы і абліччы.
Былое міражыць, як прывід-дымок,
Не дзецца нідзе ад мінулага путаў.
У сэрцы — збалеласць, у горле — камок,
Наперадзе — мора душэўных пакутаў.