Я стаю на зямлі,
Як апошняя веха,
Нібы слуп верставы,
А далей — ні вярсты.
Я мінулых падзей
Непачутае рэха,
А навокал туман
Адзіноцтва густы.
Як няпрошаны госць,
Я стаю і дзіўлюся
Нібы арыенціры
Згубіў блудны сын.
Я аддаў сваё сэрца,
Жыццё Беларусі,
Ўсё да кроплі аддаў,
А чаму я адзін?
Значыць Богам такое
Мне наканавана —
Хто ж калі адцураўся
Ад лёсу свайго?
Пэўна, я у жыцці
Паявіўся зарана,
А, магчыма, запозна
Прыйшоў у яго.