Жыў на свеце Лёд. Жыў, як кажуць, не тужыў. Але аднойчы востра адчуў адзіноту і сум.
— Эх, пасябраваць бы з кім-небудзь! — уздыхнуў Лёд.— А з кім?
Непадалёк жыў Агонь. І ён аднойчы адчуў сум і адзіноту.
— Эх, як не хапае сябра! — страпянулася полымя Агню.— А вунь жа Лёд! Ура!
Агонь наблізіўся да Лёду і прапанаваў:
— А давай сябраваць! Сумна аднаму.
— І мне сумна,— адказаў Лёд.— Лічы, што мы — сябры!
Але нічога агульнага не магло звязваць Лёд і Агонь. Нават гаворка ў іх не атрымлівалася — настолькі яны былі розныя. Як было ім сумна паасобку, так засталося і падчас іх «сяброўства». Нічога не змянілася.
Хаця не! Ад блізкасці Агню, Лёд пачаў паступова раставаць. І настолькі гэта таласць набыла сілу, што Лёд ператварыўся ў ваду і заліў свайго «сябра».
Не стала Лёду, не стала і Агню...
Аказваецца, не варта штучна ссяброўвацца з некім толькі таму, што табе сумна.
*
Павук саткаў сабе новую павуцінку між галінак дрэва, з асалодай улёгся на ёй і пачаў чакаць... А раптам хтосьці — якая-небудзь Мушка, Мошка ці Матылёк ублытаюцца ў яго лавушку.
Пралятала міма Муха-весялуха. Яна своечасова заўважыла небяспеку і абмінула павуцінку.
— Стой! Стой! — закрычаў ёй Павук.— куды ж ты? Вярніся!
Муха крутнулася назад і села на галінку побач з павуціннем.
— Што здарылася? — спыталася яна ў Павука.
— Як што? — ажно падскочыў Павук.— Ты ж глянь, які я сплёў гамачок! А як прыемна на ім пагойдвацца ды люляцца. Бачыш?
І Павук пачаў раскалыхваць сваю павуцінку, як арэлі:
— Глядзі! Уверх-уніз, улева-ўправа. Любата! Скачы да мяне, я цябе бясплатна пакалыхаю.
А можна, пры жаданні, ціхенька ляжаць на маім гамачку і марыць.
Ні ў водным парку адпачынку няма такіх цудоўных арэляў. Гушкі-гушкі, для Мухі-весялушкі! Ляці да мяне, Мушка, пасябруемся, весялушка. Ну?
— Ага, хітранькі! — замахала лапкамі Муха.— гаворыш ты салодка, але горка мне будзе ад твайго сяброўства. Бывай!
І Муха-весялуха ўзмахнула крылцамі — толькі Павук яе і бачыў...
Як добра, калі хтосьці з хлопчыкаў ці дзяўчынак, своечасова заўважаюць небяспеку ў паводзінах ці гаворцы сваіх знаёмых і не трапляюць у павуціну іх «сяброўства».