Чаму чалавецтва,
Загнаўшы у пастку сябе,
У штучную пастку,
Якую стварала адвеку,
Шукае не выйсце з яе,
Не рашэнне праблем,
А множыць іх колькасць,
І тым гэты жах паглыбляе?
Чаму «дэмакраты»
З цывілізаваных краін
Свой шлях прапануюць другім,
Як адзіна-узорны?
А самі на гэтым шляху
Спатыкаюцца — ногі ў крыві...
Не сохлі й спрадвек іх шляхі
Ад крыві чалавечай.
Вучыцца самім?
Не!
Прасцей ўсё-ткі іншых вучыць.
Як робіць, напрыклад,
Ці з Англіі сэр,
Ці нямецкая фрау.
Магчыма, таму чалавецтву
Праблем не злічыць,
Што над чалавецтвам —
Яны,
«Настаўнікі» іншых,
Хто лічыць праблемы другіх
За забаву.