Сяргею Грахоўскаму
Прабіўся парастак з зямлі
Пад векавой страхой зялёнай,
Бо дрэвы навакол былі
З раскідзістай цяністай кронай.
Пакутваў парастак пад ёй
Штодзень, штоноч — і так бясконца.
Галінкай кожнаю сваёй
Цягнуўся гэты лес да сонца.
Смакталі вільгаць карані,
Кара таўсцела і грубела.
Зусім загінуў бы ў цяні
Той кволы парастак нясмелы,
Ды сярод дрэў было адно
З цяжкім мінулым і славутым —
Заўважыла ў цяні яно
Малога парастка пакуты.
І дрэва голле развяло,
Зірнуўшы ўніз: — Жыві і помні!..
І парастак адчуў цяпло,
Нырнуўшы ў сонечныя промні.
...Я, пачынаючы паэт,
Як парастак у цемры кволы,
Зірнуў аднойчы ў творчы свет,
Бо сэрцам ты сагрэў мне творы.