Старшыня калгаса на нарадзе
Разгубіўся, згорбіўся, патух:
— Гаспадарка наша ў заняпадзе,
Як і чым падняць працоўны дух?..
— Як падымеш? — брыгадзір мармоча,—
Людзі грошы бачаць толькі ў сне.
Хто ж за «дзякуй» працаваць захоча
У гразі па вушы, у ...?
Заатэхнік ледзь падняў павекі,
Бо ў куточку прыдрымаў, як кот.
— У мяне на ферме — тры калекі,
І узрост агульны — дзвесце год.
Добра шчэ, што гэтыя бабулі
Покуль паслухмяныя, «без мух».
Хто б даіў Рагулі ды Красулі?
Вось вам і увесь працоўны дух.
Чуем і заггара-небараку:
— Паліва паўгода на нулі...
У мяне у кожным бензабаку,
Пэўна, мышы гнёзды павілі.
Тут «прафкам» запальна і бадзёра
Заключыў: — Таму не страшны чорт,
Той жыве упэўнена, без гора,
Хто гуляе ў тэніс — мае корт!
— Што за корт? — усе раптоўна ўсталі.
Зноў рагоча прафсаюзны бог:
— Як жа безнадзейна вы адсталі!
Гэта ж модна... для мазгоў і ног.
Вось глядзіце: з мячыкам паскачаш —
Будзеш потым працаваць за двух,
Дый спартсмен ад цяжкасцей не плача:
У здаровым целе — моцны дух!
Старшыня калгаса ўсіх спыняе:
— Грэх маёй застойнай галаве!
Кіраўніцтва ж гэты мяч ганяе
Сапраўды: і ў Мінску, і ў Маскве.
Адкладзем у бок плугі і вілы,
Пасяўную правядзем пазней,
Сабярэмся і з апошняй сілы
Пабудуем корт — як у людзей.
* * *
Дні насталі іншага ўжо сорту,
Набылі рухавасць, мітусню —
Раніцай людзей вязуць да корту
«Памачыцца» ў свецкую гульню.
— Гэй! Кульгай за мячыкам адбітым!
— Дай ракетку!
— Выкусіў — ага?!
— Чорт яго, з тваім радыкулітам!
— Уставай, старая качарга!
— Ты куды, алкаш, свіное рыла?
Боты з гноем, а на корт залез!
— Сам ты доўбня! Пута ты! Дурыла!..
Гэта ж трэба — так шагнуў прагрэс!