Сцяною непралазнай
лес узнік,
Які пакуль не прасвятліўся зранку.
Там цішыню ганяе
соек крык,
Ды дзяцел шле
у новы дзень марзянку.
Зайсці ці не зайсці
ў абдым яго?
Бо бачу я —
ён здзіўлены нямала,
Быццам пытае:
— Ты прыйшоў чаго?
Вось мне цябе
тут толькі не хапала.
І ўсё ж ступаю
па імху між дрэў —
Вавёрачкі, стрынаткі злева, справа.
Прачнуўся лес,
разгледзецца паспеў,
Пазнаў мяне
і зашумеў ласкава.