У рэгрэса — шлях назад
Да пячоры, ў заняпад.
У прагрэса шмат шляхоў
Да вяршынь і да вярхоў,
Да звычайнасці лагічнай
І да мэты фантастычнай.
Праз вякі, нібы праз лес,
Да святла нас вёў прагрэс.
Ён — як сонейка над светам,
Але дзіўнае не ў гэтым.
Я для прыкладу вазьму —
Нейкіх сто гадоў таму:
Век — тэхнічны велікан,
Ён займеў аэраплан,
Перасеў з каня ў машыну,
На чыгунак каляіну.
Вымушаў той век дзівіцца,
Дый было чым ганарыцца.
Але звыштэхнічнасць тая
Сёння ўсмешку выклікае —
Век не выглядае дзіўным,
А няўклюдным, прымітыўным.
Век — храмы, як без нагі —
Дзе былі у іх мазгі?..
Уявіце, што стагоддзе
Праляцела, як па лёдзе,
Праімчала, як імгненне.
Сталі нашы дасягненні
Цьмянець і сцішаць разбежку,
Нават выклікаць усмешку
У наступных пакаленняў.
І вярталася здзіўленне
Зноўку на свае кругі:
Дзе былі ў нас мазгі?..
Так было, так ёсць, так будзе —
Новай будучыні людзі —
Разумней, вышэй, наўзлётку,
Адштурхнуўшыся ад продкаў.
З веку ў век прагрэс няспынны
Крочыць — так і быць павінна.